"Marching to Zion" Trailer in Bulgarian

Преди повече от 4000 г. Господ се яви на Авраам в Месопотамия и му каза: „Излез от отечеството си, измежду рода си и из бащиния си дом, та иди в земята, която ще ти покажа. Ще те направя голям народ.“ Авраам послуша Господ и влезе в Обетованата земя на Ханаан, където заживя със сина си Исаак и с внука си Яков, по-късно наречен „Израил“.

Израил и 12-те му синове слязоха в Египет, подгонени от глада в Ханаанската земя, и там се умножиха, и силата на народа им порасна. Египтяните се почувстваха застрашени от могъщата нация на израилтяните, които живееха помежду им, затова ги поробиха и почерниха живота им с непосилен труд. След 430 г. Моисей ги изведе от Египет и така ги спаси от робство. Прекосиха Червено море и пристигнаха в Арабия. На планината Синай им беше поверен Божият закон.

Поколението на израилтяните, напуснали Египет с Моисей, не получи позволение да влезе в Обетованата земя, защото тези хора нямаха страх от Бога. Затова бяха наказани да се скитат в пустинята цели 40 г. докато не порасна новото поколение, което се уповаваше на Господа, и най-подир влязоха в Обетованата земя с Джошуа.

Близо 400 г. 12-те племена на Израил се управляваха от Съдиите по Мойсеевия закон. Когато възжелаха и те да имат свой цар като другите народи, Бог им посочи Саул и той царува над тях 40 г., а подир него – цар Давид, също толкова, а най-подир и синът му – Соломон – който ги управлява четири десетилетия. През царуването на Соломон Израил се издигна до върха славата си и беше построен първият храм. Но Соломон се отвърна от Господа на стари години и Бог му яви, че десет от племената не ще припознаят сина му за цар.

След смъртта на Соломон царството на Израил се раздели и десетте северни племена бяха управлявани поред от няколко нечестиви царе, които не бяха потомци на Давид и Соломон. Северното царство съхрани името на Израил, а Самария беше избрана за негова столица. По-малкото Южно царство стана известно като Юдея със столица Йерусалим. В него се възцариха потомците на Давид. Както се посочва в Книга четвърта на Царе, Глава 16, жителите на Южното кралство започнаха да се наричат юдеи (евреи) – по името на царството си.

Поради нечестивостта си Северното царство Израил беше победено и поробено от асирийците. Израилтяните, които не го напуснаха, се смесиха с езичниците, превзели земята им. Те станаха известни като самаряни, а десетте племена на Северен Израил никога повече не се събраха в единна нация.

Юдейското царство в крайна сметка беше превзето от Вавилон като наказание за това, че юдеите се кланяха на други богове – а храмът беше разрушен. Но 70 г. по-късно евреите се завърнаха в Юда, съградиха отново храма в Ерусалим и приеха за свои царе потомците на Давид.

По времето на Христос народът на Юда вече беше известен като Юдея и го управляваха римляните. Иисус Христос и учениците Му проповядваха евангелието в цяла Юдея, търсейки да съберат изгубените овце от дома Израилев. След като слушаха проповедите им в продължение на три и половина години, евреите отхвърлиха Иисус и не го признаха за свой Месия. Те дори подучиха римския управител да Го разпъне на кръст. Три дни по-късно Иисус възкръсна от мъртвите и се яви жив пред учениците си, а подир това се възкачи на Небето и седна от дясната страна на Отца си.

Малко преди Иисус да бъде разпнат Той предсказа, че Ерусалим ще бъде изгорен, храмът ще бъде унищожен, а евреите ще бъдат откарани в плен на другите народи – като наказание за това, че са Го отхвърлили. Пророчеството се сбъдна през 70-та г. от н.е., когато бъдещият римски император Тит завладя Ерусалим. През следващите 1800 г. евреите живяха разпръснати между другите народи.

Но през 1948 г. се случи невъзможното. Беше основана държавата Израел, а евреите се завърнаха в Обетованата земя. Мнозина християни провъзгласиха случилото се за чудо и за благословение свише, но дали наистина в него имаше пръст Божи или силите на злото го бяха сътворили? Отговорът се съдържа в този филм.

"Marching to Zion" Trailer in Hungarian

Több, mint 4000 évvel ezelőtt Isten megjelent Ábrahám előtt Mezopotámiában, és így szólt hozzá: „Eredj ki a te földedbõl, és a te rokonságod közül, és a te atyádnak házából, a földre, a melyet én mutatok néked. És nagy nemzetté tészlek, és megáldalak téged.” Ábrahám engedelmeskedett az Úrnak, és elment Kánaánba, az ígéret földjére, ahol fiával, Izsákkal, és unokájával, Jákobbal éltek, aki később az „Izráel” nevet kapta.

Mivel Kánaánt éhínség sújtotta, Izráel és 12 fia elvonultak Egyiptomba, ahol megsokasodtak, megerősödtek és hatalmas néppé váltak. Az egyiptomiakat megrettentette Izráel népének ereje, ezért rabszolgasorba vetették és sanyargatták őket. 430 évnyi egyiptomi rabság után Mózes vezette ki a fogságból őket, aki a Vörös-tengeren átkelve Arábiába vezette a népét, és a Sínai-hegyen megkapta a törvényeket Istentől.

A Mózessel Egyiptomot elhagyó izraeliták nemzedéke nem léphetett be az ígéret földjére. Mivel elfordultak Istentől, arra kényszerültek, hogy 40 évet vándoroljanak a pusztaságban, míg fel nem nőtt az új nemzedék, mely bízott az Úrban és Józsuával beléphetett az ígéret földjére.

Körülbelül 400 évig Izráel 12 törzsét a bírák irányították Mózes törvényei szerint. Amikor a többi nemzet szokása szerint királyt kívántak választani maguknak, Isten Sault jelölte ki számukra, aki 40 évig uralkodott felettük, őt követte Dávid király, aki 40 évig uralkodott, majd Dávid fia, Salamon, aki szintén 40 évig uralkodott. Izráel királysága Salamon uralma alatt érte el dicsősége tetőpontját, felépült az első templom, ám öregségére Salamon szíve elfordult az Úrtól, ezért Isten kinyilatkoztatta neki, hogy a törzsek közül tízet nem Salamon fia fog vezetni.

Salamon halála után Izráel királysága több részre szakadt, és az északi 10 törzsön gonosz királyok sora uralkodott, akik nem Dávid és Salamon leszármazottai voltak. Az északi királyság megtartotta az Izráel nevet, és fővárosa Szamária lett. A kisebb, déli királyság Júda néven vált ismertté, fővárosa Jeruzsálem, és Dávid utódai uralkodtak rajta. A királyok második könyvétől (2. Kir. 16) kezdődően használják a déli királyságra a „zsidó” elnevezést, amely a „Júda királyságából” alakult ki.

Izráel északi királyságának gonoszsága miatt a népet legyőzték és fogságba ejtették az asszírok. Izráel megmaradt törzsei szétszóródtak a pogány nemzetek között, akik betörtek és elfoglalták földjeiket. Őket nevezték szamaritánusoknak, és Izráel 10 északi törzse soha többé nem alkotott nemzetet.

Júda déli királyságát végül Babilon hódította meg, büntetésként azért, hogy a nép más isteneknek szolgált, és a templomot lerombolták. 70 év múltán azonban a zsidók visszatértek Júdába, újraépítették a templomot Jeruzsálemben, és Dávid leszármazottai uralkodtak királyaikként.

Krisztus idején Júda nemzete a római uralom a Júdea nevet kapta. Jézus Krisztus és tanítványai az evangéliumot hirdetve járták be Júdeát, hogy megkeressék Izráel házának elveszett bárányait. 3 és fél évnyi szolgálata után a zsidók megtagadták Jézust, mint a megváltót, és rávették a római helytartót, hogy feszíttesse meg. 3 nappal később feltámadt a halálból, és megjelent tanítványai előtt, mielőtt felszállott volna a mennybe, hogy elfoglalja helyét az Atya jobbján.

Nem sokkal Jézus megfeszítése előtt prófécia jósolta meg, hogy Jeruzsálem felégettetik, a templomot elpusztítják és a zsidók szétszóratnak a többi nép között, büntetésként, amiért Jézust megtagadták. A prófécia Kr.u. 70-ben teljesült be, amikor Titus, a későbbi császár elfoglalta Jeruzsálemet. Több, mint 1800 évig a zsidók a többi nép között szétszóratva éltek.

1948-ban megtörtént a lehetetlen. Megalakult Izrael állam, és a zsidók ismét birtokba vehették a nekik ígért földet. Sok keresztény ezt csodának tartotta, és áldották érte az Urat - de valóban Isten áldásáról van szó, vagy sötétebb erők munkája teljesedett be? A film megadja rá a választ.

"Marching to Zion" Trailer in Mandarin Chinese

4,000多年前，上帝来到美索不达米亚，出现在亚伯拉罕面前，对他说，“你要离开本地，本族，父家，往我所要指示你的地去。我必叫你成为大国。”亚伯拉 罕听从了上帝的旨意，来到了迦南——这片上帝许诺给他的土地上，亚伯拉罕和他的儿子以撒、孙子雅各（后改名为“以色列”）一起生活在这片土地上。

后来，迦南发生了饥荒，“以色列”和他的12个儿子又来到了埃及，加入了这个强大的国家，从此与埃及人生活在一起，但是这让埃及人对这个强大民族产生了恐 惧。埃及人开始奴役以色列人，在这样残酷的奴役之下，以色列人的生活越来越艰辛。430年后，摩西将以色列人从埃及人的奴役之中解救出来，带领他们穿越红 海进入阿拉伯半岛，在西奈山下接受了上帝的训诫。

与摩西一起离开埃及的这一代以色列人不被准许进入承诺之地，原因是他们缺少对上帝的信仰。他们被迫在荒野上流浪40年，直到下一代信奉上帝的以色列人长大，才可以与约书亚一起进入这片承诺之地。

以色列后来分成十二个部落，由士师按照摩西律法统治了大约400年。以色列人民希望像其他民族一样有一位国王，上帝就派扫罗担任他们的国王，扫罗统治以色 列40多年，后来大卫王继承了王位又统治了以色列40多年，大卫将王位交给了他的儿子所罗门，所罗门也统治了以色列40多年。所罗门统治时期，是以色列王 国最为辉煌的时期，不仅如此，还修建了以色列第一座圣殿，但是所罗门晚年悖逆了上帝，因此上帝告诉他，12个部落中有10个会脱离他儿子的统治。

所罗门死后，以色列王国分裂了，北方10个部落落到了一些邪恶的“国王”手里，而这些“国王”并非大卫和所罗门的后代。分裂后的北方王国保留了以色列这个 名字，最终将撒玛利亚作为首都，而国土较小一点的南方王国则称为犹大，将耶路撒冷作为首都，由大卫的后代统治。从《列王记下》第16章开始，由于南方王国 叫做犹大王国，因此南方王国的人民参照犹大这个名字称为“犹太人”。

由于北方的以色列王国行恶，后来被亚述人推翻并占领。北方的以色列人，开始与进入并占领这片土地的异教民族相互融合。他们被称为撒玛利亚人，从此，北方的10个以色列部落再也不是一个统一的民族了。

南方的犹大王国最终被巴比伦王国占领，而这就是对他们信奉其他神明的惩罚，圣殿也因此被毁，但是，70年后，犹太人返回犹大，在耶路撒冷重建了圣殿，继续接受大卫后代的统治。

在基督时代，犹大王国称为朱迪亚，在罗马帝国的统治之下。耶稣基督和他的使徒们在朱迪亚传播福音，寻找“以色列家迷失的羊”。耶稣在朱迪亚传道3年半，而 犹太人拒绝接受耶稣成为弥赛亚，并说服罗马总督将他钉死在十字架上。耶稣死后3天复活，他在使徒的目光中升天，坐在天父的右手边。

耶稣被钉死在十字架上之前不久，他预言，由于犹太人拒绝接受他成为弥赛亚，耶路撒冷将会焚毁，而圣殿也会毁灭，犹太人会被其他民族掳走。这个预言在公元70年，提图斯占领耶路撒冷时成真。1800多年来，犹太人始终散布于各个国家。

然而，在1948年不可能的事情却发生了，以色列国建立，犹太人又回到了承诺之地。许多基督徒都宣称这是一个奇迹，受到了上帝的祝福，但是，这真是上帝的祝福还是更为黑暗的力量在作祟？请在这部影片中找寻答案。

"Marching to Zion" Trailer in Tagalog (Filipino)

Mahigit apat na libong taon na ang nakalipas, nagpakita ang Diyos kay Abraham sa Mesapotamia at nagsabi sa kaniya, “Umalis ka sa iyong lupain, at sa iyong mga kamaganak, at sa bahay ng iyong ama, na ikaw ay pasa lupaing ituturo ko sa iyo: At gagawin kitang isang malaking bansa” Sinunod ni Abraham ang Panginoon at nagpunta sa Canaan na lupang pangako kung saan siya’y namuhay kasama ang kaniyang anak na si Isaak at kaniyang apo na si Jakob, na sa huli ay pinangalanang Israel.

Si Israel at ang kaniyang labindalawang anak ay nagpunta pababa sa Egypto dahil sa taggutom sa lupain ng Canaan, at doon sila’y dumami bilang malakas na bayan. Nadama ng mga Ehipto ang pagkatakot sa makapangyarihang bayan ng Israel na namumuhay kasama nila, kaya kanilang inalipin sila at ginawang mapait ang kanilang buhay sa pamamagitan ng matinding pagkaalipin. Pagkatapos ng 430 taon sa Ehipto, sila’y ginabayan paalis mula sa pagkaalipin sa pamamagitan ni Moses, pagkatapos tumawid sa Pulang Dagat at nagpunta sa Arabia, kung saan kanilang tinanggap ang batas ng Diyos sa bundok ng Sinai.

Ang henerasyon ng mga Israelita na inawan ang Ehipto kasama ni Moses ay hindi pinayagang makapasok sa lupang ipinangako dahil sa kanilang kakulangan ng pananampalataya sa Panginoon. Silay napilitang maggala sa ilang ng 40 taon hanggang sa may tumindig na bagong henerasyon na nagtiwala sa Panginoon at nakapasok sa lupang pangako kasama ni josue.

Kulang-kulang 400 taon, and labindalawang (12) angkan ni Israel ay pinamunuan ng mga hukom sang-ayon sa batas ni Moses. Nang kanilang naisin na magkaroon ng Hari katulad ng lahat ng ibang mga bansa, itinalaga ng Diyos si Saulo upang maging kanilang hari, na naghari sa kanila ng 40 taon, sinundan ni haring David na naghari ng 40 taon, at ang anak ni David na si Solomon na naghari ng 40 taon. Sa paghahari ni Solomon, ang kaharian ng Israel ay nasa kaniyang pinaka maluwalhati, at ang unang Templo ay natayo, ngunit dahil ang puso si Solomon ay nalayo sa Panginoon sa kaniyang katandaan, sinabi ng Diyos sa kaniya na sampu (10) ng angkan ay hindi paghaharian ng kaniyang anak.

Pagkatapos ng kamatayan ni Solomon, ang kaharian ng Israel ay nahati, at ang sampung angkan sa hilaga ay pinamunuan ng hanay ng masamang mga hari, na hindi nagmula kay David at Solomon. Itong kaharian sa hilaga ay pinanatili ang pangalang Israel at kalaunan ay natamo ang Samaria bilang kaniyang pangunahing lungsod. Ang mas maliit na angkan sa timog ay naging kilala bilang Judea, at ang Jerusalem bilang kaniyang pangunahing lungsod, at pinagharian ng mga inapo ni David. Simula 2 hari 16, ang mga mamayan ng hilagang kaharian ay naging kilala bilang mga “Hudyo” alinsunod sa pangalan ng kaharian ng Juda.

Dahil sa kasamaan ng hilagang kaharian ng Israel, sila’y itinapos at kinuhang bihag ng mga taga Assyria. Ang mga Israelita na nanatili ay naging kahalo sa mga Heteong mga bayan na pumasok at inukupahan ang lupain. Ang mga taong ito ay naging kilala bilang mga Samaritano, at ang 10 angkan ng hilagang Israel ay hindi na muling naging nayon.

ang kaharian ng Huda sa timog ay kukuning bihag sa Babylonia sa huli bilang kaparusahan sa paglilingkod sa ibang diyos, at ang Templo ay nasira, ngunit makalipas ang 70 taon, ang mga Hudyo ay nagkabalik sa Juda, muling itinayo ang Templo sa Jerusalem, at nanatiling pinamunuan ng mga hari na nagmula kay David.

Nang panahon ni Kristo, ang bayan ng Juda ay naging kilala bilang Judea at napasailalim ng pamumuno ng Roma. Si Kristo Hesus at ang kaniyang mga tagasunod ay ipinangaral ang ebanghelyo sa buong Judea hinahanap ang mga nawalang tupa sa angkan ni Israel. Matapos ang tatlo’t kalahating taon ng ministeryo, ang mga Hudyo ay itinanggi si Hesus bilang kanilang Mesiyas at pinaniwala ang governador ng Roma upang ipako siya. Makalipas and tatlong araw, siya ay nagbangon mula sa mga patay at ipinakita ang kaniyang sarili na buhay sa kaniyang mga tagasunod bago umakyat sa kanang kamay ng Ama sa Langit.

Saglit bago napako si Jesus, inihula niya na bilang kaparusahan sa pagtanggi sa kanya, ang Jerusalem ay masusunog, ang templo ay masisira, at ang mga hudyo ay malalayong bihag sa lahat ng mga bansa. Ang hulang ito ay natupad noong A.D 70 nang ang darating na Emperor ng Romang si Tito ay sinakop ang Jerusalem. Mahigit 1800 na taon, ang mga Hudyo ay nanatiling nagkalat sa lahat ng bansa.

Pagkaapos, noong 1948 ang imposible ay nangyari. Ang Estado ng Israel ay natatag, at ang mga Hudyo’y muling nakamtan ang lupang ipinangako. Maraming Kristiano ang nagsabing ito ay himala at pagpapala mula sa Diyos, ngunit pagpapala nga ba talaga ito ng Panginoon, o ang mga pwersa ng kadiliman ang may gawa? Ang kasagutan ay nasa pelikulang ito.

"Marching to Zion" Trailer in Portuguese

Há mais de 4.000 anos, Deus apareceu para Abraão, na Mesopotâmia, e disse a ele, "Ora, o Senhor disse a Abrão: Sai-te da tua terra, e da tua parentela, e da casa de teu pai, para a terra que eu te mostrarei. E far-te-ei uma grande nação," Abraão obedeceu ao Senhor e veio para a terra prometida de Canaã, onde viveu com seu filho Isaac (ou Isaque) e seu neto Jacó, cujo nome foi mudado posteriormente para "Israel".

Israel e seus 12 filhos foram para o Egito por causa da fome na terra de Canaã, e ali se transformaram em uma nação poderosa. Os egípcios se sentiram ameaçados com a presença da poderosa nação de Israel entre eles, e os escravizaram, tornando suas vidas amargas, com uma severa servidão. Depois de 430 anos no Egito, eles foram libertados da escravidão por Moisés, atravessaram o Mar Vermelho e foram para a Arábia, onde receberam a lei de Deus no Monte Sinai.

A geração de israelitas que permaneceu no Egito com Moisés não pôde entrar na terra prometida por causa da falta de fé no Senhor. Eles foram obrigados a peregrinar pelo deserto por 40 anos, até nascer uma nova geração que acreditasse no Senhor e, então, entraram na terra prometida com Josué.

Ao longo de 400 anos, as 12 tribos de Israel foram governadas pelos Juízes, segundo a lei de Moisés. Quando desejaram um rei, como todas as outras nações, Deus indicou Saul, que reinou sobre eles durante 40 anos, seguido pelo Rei Davi, que também reinou por 40 anos, e pelo filho de Davi, Salomão, que reinou outros 40 anos. No reinado de Salomão, o reino de Israel foi o mais glorioso e o primeiro templo foi erguido, mas como o coração de Salomão se afastou de Deus em sua velhice, Deus lhe disse que 10 tribos não seriam governadas por seu filho.

Após a morte de Salomão, o reino de Israel foi dividido e as 10 tribos do Norte foram governadas por uma série de reis perversos, que não descendiam de Davi e Salomão. Esse Reino do Norte manteve o nome de Israel e, em algum momento, a cidade de Samaria foi a capital. O Reino do Sul — que era menor — ficou conhecido como Judá, com a capital Jerusalém, e foi governado pelos descendentes de Davi. A partir do Segundo Livro dos Reis, Capítulo 16, o povo do Reino do Sul ficou conhecido como os "Judeus", para identificar o reino de Judá.




Com a perversidade do Reino do Norte de Israel, eles foram depostos e capturados pelos Assírios. Os Israelitas restantes se misturaram às nações pagãs que invadiram e ocuparam a terra. Esse povo ficou conhecido como os Samaritanos e as 10 tribos do Norte de Israel jamais se tornaram uma nação novamente.

Em algum momento do futuro, o Reino do Sul de Judá seria levado cativo para a Babilônia, como punição por servir a outros deuses, e o templo seria destruído, mas depois de 70 anos, os Judeus voltaram para Judá, reergueram o templo em Jerusalém, e continuaram sendo governados por reis descendentes de Davi.

Na época de Cristo, a nação de Judá passou a se chamar Judeia e se submeteu à legislação romana. Jesus Cristo e seus discípulos pregavam o Evangelho por toda a Judeia, buscando a ovelha perdida da casa de Israel. Após 3 anos e meio de ministério, os Judeus rejeitaram Jesus como seu Messias e convenceram o governador de Roma a crucificá-lo. Ao terceiro dia, ele ressuscitou dos mortos e surgiu para seus discípulos, antes de subir aos Céus e ocupar a mão direita do Pai.

Um pouco antes da crucificação de Jesus, ele profetizou que, como castigo por rejeitá-lo, Jerusalém seria queimada, o templo seria destruído e os Judeus seriam levados cativos para todas as nações. Essa profecia se cumpriu no ano 70 a.d. quando o futuro imperador romano, Tito, conquistou Jerusalém. Por mais de 1800 anos, os Judeus se dispersaram por todas as nações.

Então, em 1948, o impossível aconteceu. O Estado de Israel foi fundado e, mais uma vez, os Judeus tomaram posse da terra prometida. Muitos cristãos proclamaram o ocorrido como um milagre e uma bênção de Deus, mas isso foi realmente uma bênção do Senhor ou forças mais tenebrosas estavam agindo? Este filme traz a resposta.

"Marching to Zion" Trailer in Swedish

För över 4 000 år sedan visade sig Gud för Abraham i Mesopotamien och sade till honom: ”Gå ut ur ditt land och från din släkt och din fars hus och bege dig till det land som jag skall visa dig. Där skall jag göra er till ett stort folk.” Abraham lydde Gud och kom till Kanaan där han levde med sin son Isak och sonsonen Jakob, som senare döptes om till ”Israel”.

Israel och hans tolv söner flydde till Egypten på grund av den stora hungersnöden i Kanaan, och där växte de till en mäktig nation. Egyptierna kände sig hotade av den kraftfulla nationen Israel som levde bland dem, så de förslavade dem och gjorde deras liv bittert med svår träldom. Efter 430 år i Egypten leddes de ut ur träldomen av Moses, korsade Röda havet och gick in i Arabien där de mottog Guds lagar på berget Sinai.

Den generation av israeliter som lämnade Egypten med Moses fick inte komma in i det förlovade landet på grund av sin bristande tro på Herren. De tvingades att vandra i öknen i 40 år tills en ny generation kunde resa sig, som litade på Herren och gick in i det förlovade landet med Joshua.

I omkring 400 år styrdes de tolv israeliska stammarna av domarna enligt Mose lag. När de bestämde sig för att ha en kung som alla andra nationer utsåg Gud Saul till konung och han regerade dem i 40 år, följt av kung David som regerade 40 år, och Davids son Salomo som också regerade i 40 år. Under Salomos regeringstid var Israels rike som mest ärorikt och det första templet byggdes, men eftersom Salomos hjärta vände sig bort från Herren under hans ålderdom berättade Gud för honom att tio av stammarna inte skulle styras av hans son.

Efter Salomos död delades Israels rike, och de tio stammarna i norr regerades av ett antal onda kungar som inte härstammade från David och Salomo. Detta norra kungarike behöll namnet Israel och så småningom blev Samarien dess huvudstad. Det mindre, södra kungariket blev känt som Juda, med Jerusalem som huvudstad, och regerades av ättlingar till David. Från och med Andra Kungaboken 16 kallades folket i södra kungariket ”judar" efter namnet Juda rike.

På grund av norra Israels ogudaktighet störtades och tillfångatogs de av assyrierna. Israeliterna som stannade kvar samsades med de hedniska nationerna som kom in och ockuperade landet. Dessa människor skulle komma att kallas samariter, och de tio stammarna i norra Israel skulle aldrig mer bli en och samma nation.

Det sydliga kungariket Juda skulle så småningom tas i fångenskap av Babylon som ett straff för att de tillbad andra gudar och templet kom att förstöras, men efter 70 år återvände judarna till Juda, byggde om templet i Jerusalem och fortsatte att styras av kungar som härstammade från David.

Vid tiden för Jesu födelse hade nationen Juda blivit känd som Judéen och stod under romerskt styre. Jesus Kristus och hans lärjungar predikade evangeliet i hela Judéen och sökte efter de förlorade fåren från Israels hus. Efter tre och ett halvt år förkastade judarna Jesus som sin Messias och övertygade den romerske landshövdingen att låta korsfästa honom. Tre dagar senare uppstod han från de döda och visade sig levande för sina lärjungar innan han intog sin plats till höger om Fadern i himlen.

Strax innan Jesus korsfästes förutspådde han att Jerusalems straff för att de avvisat honom skulle innebära att staden brändes, templet skulle förstördes, och judarna skulle föras bort i fångenskap inför alla folk. Denna profetia uppfylldes år 70 e.Kr. när den romerske kejsaren Titus erövrade Jerusalem. I över 1 800 år förblev judarna utspridda över alla nationer.

Men 1948 hände det omöjliga. Staten Israel grundades och judarna levde ännu en gång i det förlovade landet. Många kristna har proklamerat att detta är ett mirakel och en välsignelse från Gud, men var detta verkligen en Herrens välsignelse, eller fanns det mörkare krafter i arbete? I denna film finner du svaren.

"Marching to Zion" Trailer in Spanish

Hace más de 4.000 años, Dios se le apareció a Abraham en Mesopotamia y le dijo: " Vete de tu tierra y de tu parentela, y de la casa de tu padre, á la tierra que te mostraré; Y haré de ti una nación grande.” Abraham obedeció al Señor y fue a la tierra prometida de Canaán donde vivió con su hijo Isaac y su nieto Jacob, quien más tarde fue llamado “Israel.”

Israel y sus doce hijos descendieron a Egipto debido a la hambruna en la tierra de Canaán, y allí se multiplicaron en una nación poderosa. Los egipcios se sintieron amenazados por la poderosa nación de Israel la cual vivía entre ellos, razón por la cual los esclavizaron y amargaron su vida con dura servidumbre. Después de 430 años en Egipto, Moisés los llevo fuera de la esclavitud, entonces cruzaron el Mar Rojo y fueron a Arabia, donde recibieron la ley de Dios en el Monte Sinaí.

A la generación de Israelitas que salió de Egipto como Moisés no se les permitió entrar a la tierra prometida por su falta de fe en el Señor. viéndose forzados a vagar en el desierto por cuarenta años hasta que la nueva generación que creía en el Señor creció y entraron en la tierra prometida con Josué.

Cerca de 400 años, las doce tribus de Israel fueron gobernadas por jueces de acuerdo a la ley de Moisés. Cuando decidieron tener un rey como las otras naciones, Dios designo a Saúl para ser el rey, quien reino sobre ellos por 40 años, seguido por el rey David quien reino por 40 años, y Salomón el hijo de David quien reino por cuarenta años. Durante el reinado de Salomón, el reino de Israel estaba en su punto más glorioso, y el primer templo fue construido, pero como el corazón de Salomón se apartó del Señor durante su vejez, Dios le dijo que diez de las tribus no serian reinadas por su hijo.

Después de la muerte de Salomón, el reino de Israel fue dividido, y las diez tribus del norte fueron reinadas por una serie de reyes malvados, quienes no descendían de Salomón y David. Este reino del norte conservó el nombre de Israel y eventualmente Samaria fue su capital. El reino más pequeño del Sur fue conocido como Judá, y Jerusalén fue su capital y fue reinado por descendientes de David. Empezando en Segunda de Reyes 16, las personas del reino del sur fueron conocidas como “Judíos” debido al reino de Judá.

Pero debido a la maldad del reino del norte de Israel, fueron derrotados y tomados prisioneros por los asirios. Los israelíes que quedaron se entremezclaron con las naciones paganas que llegaron y ocuparon la tierra. Estas personas serían conocidas como Samaritanos, y las diez tribus del norte de Israel nunca serían nación nuevamente.

El reino del Sur de Judá eventualmente sería llevado cautivo a Babilonia como castigo por servir otros dioses y el templo seria destruido, pero después de 70 años, los judíos regresaron a Judá, reconstruyeron el templo en Jerusalén, y continuaron siendo reinados por reyes que descendían de David.

En el tiempo de Cristo, la nación de Judá era conocida como Judea y estaba bajo el dominio Romano. Jesucristo y sus discípulos predicaban el evangelio por toda Judea en busca de las ovejas perdidas de la casa de Israel. Después de tres años y medio de ministerio, los judíos rechazaron a Jesús como su mesías y convencieron a su gobernador romano que lo crucificaran. Tres días después, resucito entre los muertos y se mostró vivo a sus discípulos antes de descender al cielo a la derecha del padre.

Poco antes de que Jesús fuese crucificado, el profesó que como castigo por rechazarlo, Jerusalén seria quemada, el templo seria destruido, y los judíos serian llevados cautivos a todas las naciones. Esta profecía fue cumplida en el año 70 D.C (Después de Cristo) cuando el futuro emperador romano Tito conquisto Jerusalén. Alrededor de 1800 años, los judíos permanecieron dispersos por todas las naciones.

Entonces en 1948, sucedió lo imposible. El estado de Israel fue creado, y los judíos una vez más poseían la tierra prometida. Muchos cristianos han afirmado que esto es un milagro y una bendición de Dios, pero fue esto realmente una bendición del Señor, o fueron fuerzas ocultas las que trabajaron? Esta película tiene la respuesta.

"Marching to Zion" Trailer in Yoruba

Leyin egberun odun merin seyin, Olorun fara han Abrahamu ni Mesopotemia, o si wifun pe, "jade kuro ni orilede re, ati kuro ni odo awon eniyan re, ati kuro ni ile baba re, losi ibi ti emi yio fi han o. Emi yio si so di orilede nla. Abrahamu gboran si Oluwa lenu, o si wa si ile ileri ti Kananni nibiti o gbe pelu omo re isaaki, ati omo-omo re Jakobu, eniti a yi oruko re pada si Isreali.

Isreali ati awon omo re mejila losi ile Egipiti ni tori iyan ti o mu ni ile Kananni, nibe ni won it di orilede ti o lagbara. Eru ba awon ara Egipiti nitoripe awon omo Isreali ti o lagbara ngbe laarin won, bayi ni won se so won si igbekun won si fi aye ni won lara gidigan pelu ise ase kara. Leyin ojilenirinwodinigba ni ile Egipiti, atu won sile kuro ninu igbekun won lati owo Mose, won si la okun pupa koja losi ile Arabia, nibiti won ti gba ofin Olorun ni oke Sina.

Iran awon omo Isreali ti o kuro ni Egipiti pelu Mose won ko ni afani lati wo ile ileri nitori won ko ni igbagbo ninu Oluwa. Won fi tipatipa rin kakiri ni aginju fun ogoji odun di igba ti iran miran jade ti won si gbekele Oluwa, awon yi ni won wo ile ileri pelu Josua.

Fun bi irinwo odun, awon onidajo ni won dari awon eya mejila omo Isreali nipase ofin Mose. Nigbati won fe oba gege bi awon orilede yio ku, Olorun yan Saulu gege bi oba, eniti o se akoso lori won fun ogoji odun, Davidi lo tele, ohun naa see akoso fun ogoji odun, ati omo Davidi ti se Solomoni, o se akoso fun ogoji odun. Nigbati Solomoni nse isakoso, ijoba Isreali wani ipo ti ologo julo, won ko tempeli akoko, sugbon nitori okan Solomoni yi pade kuro ninu Oluwa nigba ogbo re, Olorun wi fun pe, omo re ko ni se akoso lori eya mewa.

Leyin iku Solomoni, ijoba Isreali pin, a daari awon eya mewa nipase awon oba buburu ti won ko wa lati iran Davidi ati Solomoni. Ijoba ti ariwa nje oruko Isreali, won si ni Samaria gege bi ilu nla won. Ijoba kereri ti gosu si nje juda, ti Jerusalemu si nje ilu nla won ti awon iran Davidi si nse akoso lori won. Ninu awon Oba Keji ori kerindinlogun, awon eniyan ti ijoba gosu si je awon Ju lati ipase oruko ijoba Juda.

Nitori iwa buburu ti ijoba ariwa ti Isreali, awon ara Assiria si mu won losi igbekun. Awon omo Isreali ti o ku si nse wole wode pelu awon orilede ti ko mo Olorun ti won wa si ile won. Awon eniyan naa won je awon ara samaria, ti eya mewa ti ariwa ko le je orilede mo rara.

Awon Babyloni si mu awon ijoba juda ti gosu losi igbekun nitori ijaya fun si sin Olorun miran, tempeli si baje, sugbon leyin adorin odun, awon Ju pada si juda, won si ko tempeli ni Jerusalemu, awon iran Davidi si se akoso lori won.

Ni akoko Kristi, orilede ti a npe ni Judea wa ni isakoso Romu. Jesu ati awon eyin re nwasu iyinrere kakiri Judea, won si wa agutan ti o nu ti ile Isreali. Leyin odun meta ati abo ise iranse re, awon Ju ko Jesu gege bi messia, won yi gomina Romu lokan pada lati kan mon aigbelebu. Ni ojo keta, oji dede kuro ninu ipo oku, o si fara han awon omo eyin re ni aaye ki o to losi apa otun Baba lorun.

Nigba die ki won to kan mon aigbelebu, o so asotele pe, Jerusalemu yio jona, tempeli yio parun, ati awon Ju won yio wani igbekun ni orilede gbogbo gege bi ijaya nitori won ko gba gbo. Asotele yi wa si imuse ni adorin leyin iku Kristi, Nigbati ti ologun Tito segun Jerusalemu. Fun bi egbewadinigba ati die, awon Ju si wa kakiri ni orilede gbogbo.

Ni odun 1948, Oun ti kose le ri sele, won gbe ilu Isreali kale, awon Ju si jogun ile ileri lekan si. Opolopo awon Kristiani ti kede pe, eyi je ise iyanu ati Ibukun lati odo Olorun, sugbon nje eyi je ibukun lati odo Olorun, tabi awon alagbara okunkun lo wa nbe?

Ere yi ni idahun.

"Marching to Zion" Trailer in Greek

Πάνω από 4.000 χρόνια πριν, ο Θεός εμφανίστηκε στον Αβραάμ στη Μεσοποταμία και του είπε, "Άφησε την πατρίδα σου και το πατρικό σου σπίτι και πήγαινε σε μια χώρα που θα σου δείξω εγώ. Από τους απογόνους σου θα δημιουργηθεί ένα μεγάλο έθνος." Ο Αβραάμ υπάκουσε τον Κύριο και ήρθε στη γη της Επαγγελίας της Χαναάν, όπου έζησε μαζί με τον γιο του Ισαάκ και τον εγγονό του Ιακώβ, γη που αργότερα μετονομάστηκε "Ισραήλ."

Ο Ισραήλ και οι 12 γιοί του πορεύτηκαν στην Αίγυπτο λόγω λιμού στην γη της Χαναάν, και εκεί πολλαπλασιάστηκαν και έγιναν ισχυρό έθνος. Οι Αιγύπτιοι αισθάνθηκαν να απειλούνται από το ισχυρό έθνος του Ισραήλ που ζούσε ανάμεσά τους, με αποτέλεσμα να το υποδουλώσουν και να κάνουν τη ζωή του πολύ δύσκολη επιβάλλοντας του να δουλεύει σκληρά. Μετά από 430 χρόνια στην Αίγυπτο, οι Εβραίοι, οδηγούμενοι από τον Μωυσή, αποτίναξαν τα δεσμά της δουλείας και στη συνέχεια διέσχισαν την Ερυθρά θάλασσα και πήγαν στην Αραβία, όπου έλαβαν το νόμο του Θεού στο όρος Σινά.

Η γενιά των Ισραηλιτών, που έφυγε από την Αίγυπτο με τον Μωυσή δεν είχε το ελεύθερο να περάσει στη γη της Επαγγελίας διότι δεν πίστευε στον Κύριο. Αναγκάστηκαν να περιπλανηθούν στην έρημο για 40 χρόνια μέχρι να δημιουργηθεί μια νέα γενιά, που πίστευε στον Κύριο και αυτή η γενιά εισήλθε στη γη της Επαγγελίας με τον Ιησού του Ναυή.

Για περίπου 400 χρόνια, οι 12 φυλές του Ισραήλ διοικούνταν από τους Κριτές, σύμφωνα με το Νόμο του Μωυσή. Όταν θέλησαν να αποκτήσουν βασιλιά όπως όλα τα άλλα έθνη, ο Θεός διόρισε τον Σαούλ βασιλιά τους, ο οποίος παρέμεινε βασιλιάς για 40 χρόνια, τον διαδέχτηκε ο βασιλιάς Δαυίδ που βασίλευσε 40 χρόνια και στη συνέχεια ο γιος του Δαυίδ, ο Σολομώντας, που βασίλευσε 40 χρόνια. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σολομώντος το βασίλειο του Ισραήλ ήταν το πιο ένδοξο και τότε χτίστηκε ο πρώτος ναός, αλλά επειδή ο Σολομώντας απομακρύνθηκε από τον Κύριο στα γηρατειά του, ο Θεός του είπε ότι 10 από τις φυλές δεν θα είχαν τον γιο του βασιλιά.

Μετά τον θάνατο του Σολομώντα, το βασίλειο του Ισραήλ χωρίστηκε, και οι 10 φυλές του βορά διοικήθηκαν από διάφορους κακόβουλους βασιλείς, που δεν ήταν απόγονοι του Δαυίδ και του Σολομώντα. Το Βόρειο Βασίλειο διατήρησε το όνομα του Ισραήλ και είχε πρωτεύουσα τη Σαμάρεια. Το μικρότερο Νότιο Βασίλειο έγινε γνωστό ως βασίλειο του Ιούδα, είχε πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και κυβερνήθηκε από τους απογόνους του Δαυίδ. Ξεκινώντας στο Βασιλέων Β' Κεφ. 16, ο λαός του Νότιου Βασιλείου έγινε γνωστός ως "Ιουδαίοι" ή "Εβραίοι" σύμφωνα με το όνομα του Βασιλείου του Ιούδα.

Εξαιτίας της έχθρας που έτρεφε γι' αυτούς το Βόρειο Βασίλειο του Ισραήλ, το βασίλειο ανατράπηκε και οι Ιουδαίοι αιχμαλωτίστηκαν από τους Ασσύριους. Οι Ισραηλίτες που απόμειναν «αναμίχθηκαν» με τα ειδωλολατρικά έθνη που εισέβαλαν και κατέλαβαν τη γη τους. Αυτοί οι άνθρωποι έγιναν γνωστοί ως Σαμαρείτες, και οι 10 φυλές του Βορείου Ισραήλ δεν έγιναν ποτέ ένα ενιαίο έθνος.

Οι υπήκοοι από Νότιο Βασίλειο του Ιούδα τελικά αιχμαλωτίσθηκαν και μεταφέρθηκαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα σαν τιμωρία επειδή πίστευαν σε άλλους θεούς και ο ναός τους καταστράφηκε, αλλά μετά από 70 χρόνια οι Ιουδαίοι επέστρεψαν στο Βασίλειο του Ιούδα, ξανάχτισαν το ναό στην Ιερουσαλήμ και συνέχισαν να κυβερνώνται από βασιλείς που ήταν απόγονοι του Δαυίδ.

Στους χρόνους που έζησε ο Χριστός, το έθνος του Ιούδα ήταν γνωστό ως Ιουδαία και ήταν υπό ρωμαϊκή κυριαρχία. Ο Ιησούς Χριστός και οι μαθητές του κήρυξαν το ευαγγέλιο σε όλη την Ιουδαία αναζητώντας τους απολωλότες αμνούς του οίκου του Ισραήλ. Μετά από τριάμισι έτη κηρύγματος, οι Ιουδαίοι απέρριψαν τον Ιησού ως Μεσσία τους και έπεισαν τον Ρωμαίο διοικητή να τον σταυρώσει. Τρεις ημέρες αργότερα, αναστήθηκε εκ νεκρών και εμφανίστηκε ζωντανός στους μαθητές του πριν αναστηθεί και καθίσει εκ δεξιών του Πατρός του στους Ουρανούς.

Λίγο πριν σταυρωθεί ο Ιησούς, προφήτευσε ότι θα τιμωρηθούν επειδή τον απέρριψαν και θα καιγόταν η Ιερουσαλήμ, θα καταστρεφόταν ο ναός, και ότι οι Εβραίοι θα οδηγηθούν μακριά αιχμάλωτοι σε όλα τα έθνη της γης. Αυτή η προφητεία εκπληρώθηκε το 70 μ.Χ όταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τίτος κατέκτησε την Ιερουσαλήμ. Για πάνω από 1800 χρόνια, οι Εβραίοι παρέμειναν διασκορπισμένοι σε όλα τα έθνη της γης.

Στη συνέχεια το 1948 συνέβη το αδύνατο. Ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ, και οι Εβραίοι ήταν πλέον κάτοχοι της γης της επαγγελίας. Πολλοί Χριστιανοί δήλωσαν ότι επρόκειτο για θαύμα και ευλογία από τον Θεό, αλλά ήταν πραγματικά ευλογία του Κυρίου, ή εργάστηκαν κάποιες σκοτεινές δυνάμεις; Αυτή η ταινία θα σας δώσει την απάντηση.

"Marching to Zion" Trailer in French

Il y a 4000 ans, Dieu apparut à Abraham en Mésopotamie et lui dit :

“Sors de ton pays, quitte ta famille et la maison de ton père, pour aller dans une contrée que je te montrerai. Et je ferai de toi une grande nation.”

Abraham obéit au Seigneur et vint dans la terre promise de Canaan, où il vit avec son fils Isaac et son petit-fils Jacob, qui fut plus tard rebaptisé “Israël”.

Israël et ses 12 fils descendirent en Egypte, à cause d’une famine dans la terre de Canaan, où ils se multiplièrent pour devenir une puissante nation. Les Egyptiens se sentaient menacés de la puissante nation d’Israël vivant parmi eux, donc ils les réduirent en esclavage et leurs vies devinrent amère servitude. Après 430 ans en Egypte, ils furent guidés hors de la servitude par Moïse, puis traversèrent la Mer Rouge et se rendirent en Arabie, où ils reçurent la loi de Dieu au Mont Sinaï.

La génération d’Israélites qui avaient quitté l’Egypte avec Moïse n’étaient pas autorisée à rejoindre la terre promise, à cause de leur manque de foi dans le Seigneur. Ils furent forcés d’errer dans les terres sauvages pendant 40 ans, jusqu’à ce qu’une nouvelle génération s’élève, qui fit confiance au Seigneur et pénétra en terre promise avec Joshua.

Pendant environ 400 ans, les 12 tribus d’Israël furent dirigées par des juges, selon la loi de Moïse. Quand ils voulurent avoir un roi comme toutes les autres nations, Dieu désigna Saul pour être leur roi, qui régna sur eux pendant 40 ans, suivi par le Roi David qui régna pendant 40 ans, puis le fils de David, Salomon, qui régna 40 ans. Pendant le règne de Salomon, le royaume d’Israël était au faîte de sa gloire et le premier temple fut construit, mais parce que le coeur de Salomon s’éloigna du Seigneur au crépuscule de sa vie, Dieu lui dit que 10 des tribus ne seraient pas sous le règne de son fils.

Après la mort de Salomon, le royaume d’Israël était divisé et les 10 tribus du nord furent dirigées par une série de rois iniques, qui ne descendaient pas de David et Salomon. Ce royaume du nord conserva le nom d’Israël et finalement pris Samarie comme capitale. Le royaume du sud, plus petit, fut alors connu sous le nom de Juda, avec Jérusalem comme capitale et eut les descendants de David comme rois. A partir du 2ème livre des rois chapitre 16, le peuple du royaume du sud devint connu sous le nom des “Juifs”, d’après le nom du royaume de Juda.

A cause de l’iniquité du Royaume du Nord d’Israël, celui-ci fut renversé et fait prisonnier par les Assyriens. Les Israelites qui restaient devinrent entremêlés avec les nations païennes qui étaient venues occuper les terres. Ceux-ci devinrent connus en tant que Samaritains et les 10 tribus de l’Israël du nord ne furent plus jamais une nation.

Le royaume du sud de Juda fut finalement emmené en captivité à Babylone, comme punition pour avoir servi d’autres dieux et le temple fut détruit, mais après 70 ans, les Juifs retournèrent en Juda, reconstruisirent le temple à Jérusalem et continuèrent le règne des rois descendant de David.

Au temps du Christ, la nation de Juda se fit connaître sous le nom de Judée, sous le règne romain. Jésus-Christ et ses disciples préchèrent la bonne nouvelle un peu partout en Judée, cherchant les brebis égarées de la maison d’Israël. Après trois ans et demi de prêche, les Juifs rejetèrent Jésus en tant que Messie et convainrent le gouverneur romain de le crucifier. Trois jours plus tard, il revint d’entre les morts et se montra vivant à ses disciples avant de monter aux cieux, à la droite de Dieu au Paradis. Peu avant que Jésus ne soit crucifié, il prophétisa que comme punition pour son rejet, Jérusalem serait brûlé, le temple serait détruit et les Juifs seraient chassés et rendus captifs dans toutes les nations. Cette prophécie fût accomplie en 70 après Jésus-Christ, lorsque le futur empereur romain Titus conquit Jérusalem. Pendant plus de 1800 ans, les Juifs restèrent dispersés parmi toutes les nations.

Puis, en 1948, l’impossible se produit. L’état d’Israël fut fondé et les Juifs possédèrent encore une fois la terre promise. De nombreux Chrétiens clamèrent que c’était un miracle et une bénédiction de Dieu, mais était-ce là réellement la bénédiction du Seigneur, ou est-ce que des forces plus sombres étaient en jeu ?

Ce film a la réponse.

"Marching to Zion" Trailer in German

Vor 4.000 Jahren erschien Gott Abraham in Mesopotamien und befahl ihm: „Geh aus deinem Land und aus deiner Verwandtschaft und aus dem Haus deines Vaters in das Land, das ich dir zeigen werde. Und ich will dich zu einer großen Nation machen." Abraham gehorchte Gott und kam in das gelobte Land Kanaan, wo er mit seinem Sohn Isaac und seinem Enkelsohn Jacob lebte, der später den Namen „Israel" trug.

Als Kanaan unter einer Hungersnot litt, zogen Israel und seine 12 Söhne nach Ägypten, wo sie zu einer mächtigen Nation heranwuchsen. Die Ägypter fühlten sich durch die mächtige Nation Israels, die unter ihnen lebte, bedroht. Deshalb versklavten sie sie und machten ihnen ihr Leben durch schwere Arbeit bitter. Nach 430 Jahren in Ägypten führte Moses sie aus ihrer Knechtschaft durch das Rote Meer nach Arabien, wo sie auf dem Berg Sinai die Zehn Gebote Gottes empfingen.

Der Generation der Israeliten, die Ägypten mit Moses verlassen hatte, war es nicht vergönnt, das Gelobte Land zu betreten, weil sie nicht an Gott glaubte. Sie war gezwungen, 40 Jahre in der Wüste umherzuwandern, bis eine neue Generation heranwuchs, die in Gott vertraute und mit Josua als Anführer das Gelobte Land eroberte.

Die 12 Stämme Israels wurden ca. 400 Jahre lang von den Richtern nach dem Gesetz des Mose regiert. Als sie, wie alle anderen Nationen, einen König wollten, ernannte Gott Saul zu ihrem König. Er regierte 40 Jahre über sie, gefolgt von König David und dessen Sohn Salomon, die ebenfalls jeweils 40 Jahre herrschten. Das Königreich Israel erlebte während der Regierung von König Salomon seine Blütezeit und der erste Tempel wurde gebaut. Als sich Salomon jedoch im hohen Alter von Gott abwandte, sagte ihm Gott, dass 10 der israelitischen Stämme nicht von seinem Sohn regiert werden würden.

Nach dem Tod von Salomon spaltete sich das Königreich Israel auf und die 10 Stämme im Norden wurden von gottlosen Königen regiert, die nicht von David und Salomon abstammten. Dieses Nordreich mit Samaria als Hauptstadt behielt den Namen Israel bei. Das kleinere Südreich war hingegen als Juda bekannnt und wurde mit seiner Hauptstadt Jerusalem von den Nachkommen Davids regiert. Ab dem 2. Buch der Könige, Kapitel 16 wird das Volk im Südreich nach dem Namen des Königreichs Juda als „Juden‟ bezeichnet.

Wegen seiner Gottlosigkeit wurde das Nordreich Israel von den Assyrern erobert und seine Bewohner gefangen genommen. Die Israeliten, die übrig blieben, vermischten sich mit den heidnischen Völkern, die in das Land einfielen und es besetzten. Sie sind später als Samaritaner bekannt. Die 10 Stämme des israelitischen Nordreiches werden jedoch nie wieder eine Nation sein.

Als Strafe für die Anbetung anderer Götter wurde das Südreich Juda von Babylon erobert und der Tempel zerstört. Nach 70 Jahren kehrten die Juden jedoch nach Juda zurück, bauten den Tempel in Jerusalem wieder auf und wurden von Königen regiert, die von David abstammten.

Zur Zeit von Jesus war die Nation von Juda als Judäa bekannt und stand unter römischer Herrschaft. Jesus Christus und seine Jünger verbreiteten das Evanegelium in ganz Judäa auf der Suche nach dem verlorenen Schaf des Hauses Israel. Nach 3,5 Jahren des geistlichen Wirkens lehnten die Juden Jesus als ihren Messsias ab und überredeten den römischen Statthalter, ihn zu kreuzigen. 3 Tage später stand er unter den Toten auf und zeigte sich seinen Jüngern lebend, bevor er zur Rechten seines Vaters in den Himmel aufstieg.

Kurz vor seiner Kreuzigung prophezeite Jesus, dass Jerusalem als Strafe für seine Ablehnung niedergebrannt, der Tempel zerstört und die Juden unter alle Völker gefangen weggeführt werden. Die Prophezeihung erfüllte sich 70 n. Chr., als der spätere römische Kaiser Titus Jerusalem eroberte. Die Juden wurden für über 1800 Jahre in alle Himmelsrichtungen verstreut.

Dann, im Jahre 1948, geschah das Unglaubliche. Der Staat Israel wurde gegründet und die Juden herrschten erneut über das Gelobte Land. Viele Christen verkündeten, dass dies ein Wunder und der Segen Gottes sei, aber war es wirklich der Segen Gottes oder waren dunkle Mächte am Werk? Dieser Film kennt die Antwort.